ทีมนักวิจัยจาก NASA ร่วมกับมหาวิทยาลัย Toho (ญี่ปุ่น) ใช้ซูเปอร์คอมพิวเตอร์จำลองสถานการณ์กว่า 400,000 แบบ เพื่อสำรวจชะตากรรมของโลกในระยะยาว ผลลัพธ์ที่ได้คือตัวเลขน่าตกใจ: โลกอาจจะเหลือสภาพที่เอื้อให้มีสิ่งมีชีวิตอยู่ได้เพียงราว 1,000 ล้านปีข้างหน้า — ครึ่งหนึ่งของการประเมินก่อนหน้านี้ที่เคยบอกว่าเหลือราว 2,000 ล้านปี
สิ่งที่ทีมวิจัยทำและพบอะไรบ้าง
ทีมงานรันแบบจำลองทางฟิสิกส์และบรรยากาศหลายแสนกรณี เพื่อดูผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงของดวงอาทิตย์และปฏิกิริยาต่าง ๆ ในระบบโลก-บรรยากาศ สิ่งที่ปรากฏในแบบจำลองคือเมื่อดวงอาทิตย์ค่อย ๆ สว่างและร้อนขึ้นตามวิวัฒนาการปกติของดาวฤกษ์ พลังงานที่เข้าสู่โลกมากขึ้นจะผลักดันให้อุณหภูมิเฉลี่ยสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง กระทั่งเกิดการระเหยของมหาสมุทรและการเปลี่ยนแปลงชั้นบรรยากาศที่ทำให้ปริมาณออกซิเจนและสภาวะแวดล้อมที่รองรับชีวิตลดลง ในที่สุดโมเดลบางชุดชี้ว่าโลกจะกลายเป็นสถานที่ที่ “อยู่อาศัยไม่ได้” ภายในประมาณหนึ่งพันล้านปีนับจากนี้
ทำไมเวลา “ลดลง” จาก 2,000 เป็น 1,000 ล้านปี
การประเมินใหม่สะท้อนปัจจัยหลายอย่างที่ทีมงานนําเข้ามาในโมเดลมากขึ้น รวมถึงกระบวนการเชิงเคมีของบรรยากาศ-พื้นผิวและการตอบสนองของมหาสมุทรต่อน้ำหนักรังสีที่เพิ่มขึ้น ผลรวมของตัวแปรเหล่านี้ทำให้ช่วงเวลาที่บรรยากาศยังคง “อ็อกซิเจนเพียงพอ” สั้นลงกว่าที่คาดไว้ก่อนหน้า นักวิจัยระบุว่านี่ไม่ใช่การระเบิดครั้งเดียว แต่เป็นการเสื่อมสภาพแบบค่อยเป็นค่อยไปหลายล้านปี
ความหมายต่อมนุษยชาติ — เราจะเหลือมั้ย?
แบบจำลองชี้ว่า “สิ่งมีชีวิต” ทั้งมวลจะไม่อยู่รอดตลอดจนวันสุดท้ายของโลกทีเดียว แต่สำหรับมนุษย์ ประเด็นสำคัญคือช่วงเวลาที่โลกยังเอื้อให้เทคโนโลยีและสังคมของเราอยู่รอด — ซึ่งอาจสั้นกว่าระยะเวลาที่สายพันธุ์ของเราต้องการ ในทางปฏิบัติ มนุษย์อาจเผชิญวิกฤตสภาพอากาศอย่างรุนแรง การลดลงของออกซิเจน และปัญหาเชิงระบบก่อนหน้านั้นมากนัก จึงมีความเป็นไปได้สูงว่าพวกเราจะต้องรับมือกับการเปลี่ยนแปลงหลายขั้นตอนระหว่างทาง มากกว่าจะเป็นการสูญสิ้นในวันเดียว
มีทางแก้ไหม? เทคโนโลยีช่วยได้หรือไม่
งานวิจัยชิ้นนี้ไม่ได้บอกว่าไม่มีหนทางแก้ แต่ชี้ให้เห็นว่าอนาคตของมนุษยชาติผูกพันกับสภาพแวดล้อมในระดับดาว การยืดอายุโลกให้นานขึ้นอาจต้องอาศัยเทคโนโลยีขั้นสูง เช่น การปรับภูมิอากาศในวงกว้าง (geoengineering) การจัดการวัฏจักรคาร์บอนหรือการดัดแปลงระบบนิเวศในระดับใหญ่ และในระยะยาวแนวทางหนึ่งที่นักวิทยาศาสตร์พูดถึงคือการหาทางอยู่รอดนอกโลก (เช่นการตั้งถิ่นฐานในอวกาศหรือดาวเคราะห์อื่น) แต่ทั้งหมดนี้มีทั้งข้อจำกัดด้านเทคนิค จริยธรรม และความยั่งยืน
การจำลองอนาคตโดยใช้ซูเปอร์คอมพิวเตอร์ให้ภาพที่ชัดเจนขึ้นว่าโลกเป็นระบบเชื่อมโยงที่ละเอียดอ่อน การประเมินเวลาใหม่ไม่จำเป็นต้องทำให้เราท้อถอย แต่ควรปลุกให้ตระหนักว่าการกระทำวันนี้ — ทางด้านสิ่งแวดล้อม เทคโนโลยี และนโยบายสาธารณะ — จะกำหนดว่ามนุษยชาติจะต้องเผชิญหน้ากับความท้าทายมากน้อยเพียงใดบนเส้นทางเวลาที่ยังเหลืออยู่
tags : ladbible
